https://www.youtube.com/watch?v=VVPiR6lb_C8

hayatımdaki bu problemin farkında vardıktan sonra, cesaret etmem gereken en büyük şey, içinde bulunduğum parmaklıklardan dışarı çıkmak ve umut etmeye yer vermeyecek şekilde her adımda benimle beraber sürüklenen prangadan kurtulmaktı.

etrafımı saran parmaklık, kararsızlıktı. gideceğim yol hakkında karar veremediğim için, yerimde sayar olmuştum. olasılıkları düşünmekten, kafamda türlü senaryolar yazmaktan mantıklı bir biçimde akıl yürütüp bir karar veremiyordum.

ikinci de, kendime olan inancımdı. başaramayacağıma olan inancım, benimle beraber her el attığım işte kendisi gösteriyordu. uzun bir süre, umutsuzca asla beni bırakmayacağına inandım. bu biraz değişik hissettiriyordu, sanki hayatında hiç haşlanmış patates yemeyen biri, haşlanmış patatesin tadını hiç bilmediği için sürekli kızarmış patates yiyormuş gibi.