Bir minik itiraf, sinirlerim sınırları zorlarcasına gerildiğinde ve pgibolojim kendi imkanlarımla düzeltemeyeceğim kadar bozulduğunda -ki genelde buna düşünmekten kendim sebep oluyorum- son çare olarak ayna karşısına geçip sanki bir başkasıymış gibi uzun uzun kendimle konuşuyorum ve konuşma bittiğinde pgibolojik olarak öyle bir şahlanıyorum ki, bir daha o konuda benim canımı sıkmak mümkün olmuyor.
Katiyen “deli” değilim. Sadece, nasıl ki kendimi düşüncelerimle hırpalayabiliyorsam aynı şekilde kendimi tüm varlığımla çok seviyor ve kendimle iletişimimi, ruhsal bağımı her zaman olması gerektiği gibi, en üst seviyede tutuyorum.
Sonuçta insanı herkesten önce en iyi kendisi anlar ve kişi, kendine dışarıdan bakabilen bir göz olmayı başarabildiği vakit, içinde bulunduğu duruma en uygun tavsiyeyi de kendi kendine vermeyi başarabilir.