Lanetlenmiş soluk ay, cılız boynuzlarıyla, büyük bir upas ağacının ölümcül yaprakları arasında ışığına yol açarak, Nis vadisinde kuvvetsizce parlıyordu. Vadinin, ışığın ulaşmadığı derinliklerinde görülmemesi gereken suretler dolaşıyordu. Aşırı büyümüş otlar, uğursuz sarmaşıkların ve sarılarak ilerleyen bitkilerin yıkılmış sarayların taşları arasına yayıldığı, kırılmış sütunlara, tuhaf, yekpare taştan oyulmuş abidelere sıkıca dolandıkları, unutulmuş eller tarafından döşenmiş mermer kaldırımların arasından fışkırdıkları, kabarttıkları her yamacı kaplamışlardı. Derin hazine kasalarından içeri ve dışarı zehirli yılanlar, üzerleri pullarla kaplı adlandırılamayan yaratıklar sürünürken harap olan avlularda, devleşen ağaçların dallarında küçük maymunlar zıplıyordu. Nemli yosunların örtüsü altında uyuyan devasa taşların düştükleri duvarlar bir zamanlar güçlü ve görkemliydi. inşa edenlerin onları yükselttikleri günler adına, is içinde ama yine de asaletle hizmet ediyorlardı, çünkü altlarında gri kurbağanın evi vardı.
Vadinin en dibinde yabani otlarla dolu, çamurlu sularıyla Than nehri uzanır. Gizli kaynaklarından doğup yeraltındaki mağaralara akar ve bu yüzden e Vadinin Demon'u, ne sularının niçin kırmızı olduğunu ne de nereye gittiklerini bilmezdi.
Ay ışınlarını lanetleyen Cin, Vadinin Demon'uyla konuştu. "Ben yaşlıyım ve çok unutuyorum. Bana bu Taş'tan şeyleri inşa edenlerin adlarını, nasıl göründüklerini, neler yaptıklarını anlat." dedi. Ve Demon yanıtladı: "Ben Hafızayım, geçmiş zaman ilmine sahibim ama artık ben de çok yaşlıyım. Bu yaratıklar, Than nehrinin suları gibiydi, anlaşılmazdılar. Yaptıklarını hatırlamıyorum, çünkü anlıktılar. Görünüşlerini belli belirsiz hatırlıyorum, ağaçlardaki küçük maymunlara benziyorlardı. Adlarınıysa kesin bir biçimde hatırlıyorum, çünkü nehrin adıyla kafiyeliydi. Bu dünün yaratıklarına insan denirdi."
Böylece Cin ince boynuzlu aya geri uçup harap olan avluda büyüyen bir ağaçtaki küçük bir maymuna dikkatle baktı.
1919'da yazılmış bu