Gündüzleri sergilediğim hareketli , neşeli ve umursamaz karakterin geceleri içine kapanık ve şairane bi kimliğe bürünmesi bazı zamanlar kişilik bozulmasına yol açıyor sanırım. Öyle ki bu aralar , kim için üzülüp neye sevineceğimi şaşırmış durumdayım.. Yine de saçlarının güneş ışığıyla birleşip yüzümde gezinerek beni uyandırdığı sahneyi hayal etmekten alıkoyamıyorum kendimi..

Ve sonra elimde kalan süloya sarılıp uyumak olunca , düştüğüm boşluğa bi isim vermek de sana kalıyor.. Ne zaman denesem , girdiğim her yolun çıkış noktası olduğundan panda bulamıyor yolunu sanırım , ve gözlerimin içine dikkatli bak. Bu bozukluk fiziki değil , zihnime işlediğine ikna oldum.. Canımı yakıyor , tüm bunlar.. Ama kime anlatabilirim değil mi ? Sülo , dinliyor musun?..