Nereden başlayacağımı bilmiyorum. Annem babam ben ve abim çekirdek bir aileydik. Babam bir fabrikada işçiydi. Ama alkolikti. Gece yarısında eve gelir annemi ve bizi döverdi. Yorgan altından polisi arayıp babamızı şikayet ettiğimiz günleri hatırlıyorum.1 gün nezarethanede kalıyor ertesi gün tekrar aynısını yaşıyorduk.Bu süreçte 22 ev değiştirdik. Evet kendi evimiz yoktu. Olmadı olmayacakmış gibi de.Her eve haciz geliyordu. Abim liseyi yarıda bırakmak zorunda kalmıştı. Böyle bir baba ve bu şartlarda akademik başarı kolay değildi. Yapanlar var tabii ki daha zor şartlar altında da ama bizde olmamıştı. Annem 5-6 kez evi terk edip Anneannem'in yanına gitti. Tekrar geldi.Bu süreçte babam alkolü bıraktı. Fakat bu sefer de işten ayrılıp tazminat parası olan eski zamanın 40.000 TL'si ni kendi başına harcadı. Elimizde hiçbir şeyimiz yoktu. Babam sağolsundu. Emekli olmasına da 5-6 sene vardı ama o hiçbir işte çalışmadı. işsiz bir baba ile hayata tutunduk. Abim de fabrikalarda çalışıyordu maaşıyla eve bakıyordu. Hatta babama kıyafetini bile o alıyordu. Ben de yazın fındığa gidiyor kıyafetlerimi okul masrafımı kendim karşılıyordum.Ama babamın umrunda bile değildi tüm bunlar. Bana en son 8-9 sene önce bir şey almıştı.Şimdi babamın emekli olmasına 7-8 ay kaldı. Ama benim artık daha fazla sabrım yok.Bu sene üniversite sınavına girdim.Ama bu şartlar altında benden akademik bir başarı beklenmesini kaldıramıyorum. Bunalımdayım tamamen. intihar çözüm değil ama çare olmalı.