o mutlulukta duvarımdaki takvime baktım. annemden uzun süre önce takvim ile saat istemiştim. beni kırmayıp getirmişti. o çok iyi bir kadın.. zamanı takip etmek bana haz veriyordu. bu dünyadan soyutlanmamı önlüyordu. 23 mart..

kısa süre sonra, annem ile doktor tekrar geldi. bu sefer doktor elinde bir şey tutuyordu. sanırım, bu yuvarlak bir kutuydu. içinden benim sürekli içtiğim hapı çıkardı. bu ilacı ilk defa kutusundayken görmüştüm. annem hep elinde getirirdi. annem başımı okşayarak ilacı içmem için bana gözüyle işaret etti. yine canım yanacaktı. ama annemi nasıl kırabilirdim ki? o çok iyi bir kadındı.

ilacı içtim ve yine aynı şey oldu. benim küçük evrenimi, yani ampulü çift görmeye başladım. sonrasında, annem ile doktoru da çift gördüm. gece oluyordu.. ama bu sefer karanlık her yana saçılmaya başladı. ona dokunamıyordum. alnımdaki karanlık gibi değildi bu. hiç olmadı zaten. beni öylece içine alıyordu. annem? annem odadan çıkmıştı. doktor ise yanımdaydı. sanırım, tedavi daha bitmemişti. karanlık. çok yayıldı. içime de nüfuz etti. artık düşünemiyordum. ve oldu, bilincimi kaybettim. yine..

uyandığımda, her yanım acıyordu. bu kez daha fazla acıyordu. peki doktor? doktor ne yapıyordu? üzerimdeydi. tedavi miydi bu? canım çok yanıyor.. birden ayağa kalktı. kıyafeti yoktu.. mikrop bulaşmasın diye mi çıkarmıştı? odadan hızlı adımlarla ayrıldı. bi ses duydum, biri bağırıyordu sanki. doktordu bu. ses yukarıdan geliyordu. sonrasında, annemi ağlarken duydum. canım çok yanıyordu.. zincirim çözülmüştü. ayak bileğimde çıkardığı ize bakarken bir şey dikkatimi çekti.

ilaçlar.. yanımdaydı. ilk defa onları birden fazlayken görüyordum. ne kadar çok ilacım vardı. sanırım bunları ilk defa isteyerek içecektim. acım, dinmeliydi. eğer bir tanesi beni uyutuyorsa, birden fazlası daha çok uyutmalıydı. annem neden ağlıyordu? hastalığım kötüye mi gitmişti? belki ona da ilaç vermeliyim. uykuya ihtiyacı olabilirdi. kapı, bu sefer açıktı. annem. yanına gitmeliydim. ilaca ihtiyacı var. ayağa kalktım, ilaçlarımı alıp kapıya yöneldim. bu an, çok garipti. bildiğim tek dünyamdan dışarı çıkıyordum. ben özel bir kızdım, ama daha önce böylesine özel bir anı hiç yaşamamıştım.

kapımın altındaki delikten giren loş ışığa daha önce hiç böylesine yaklaşmamıştım. artık o ışığın içindeydim. aynı zamanda da kapımın ardında.. sağımda ve solumda benimkinin aynısı başka kapılarda vardı. bir düzine kapı.. benimki sondan 5.ciydi. kapımın üstünde bir fotoğraf asılıydı. bu.. bu bendim. kendimi görüyordum. ilk defa. alnımda, 7 yazıyordu. siyah bir leke gibi duruyordu. 7 numaralı hasta... diğer kapılarda da başka kızların resimleri vardı. bir, iki, üç, dört numara... benim başka kardeşlerim de mi vardı? onlarda mı hastaydı? ben özel değil miydim?

uyumak istiyordum. hemen, oracıkta bir avuç ilacı ağzıma atıp yutmaya çalıştım. boğazım acıyordu. ama olsun, buna değerdi. tekrardan, karanlığa kavuşmak istiyordum...

-

sonrasını hatırlamıyorum doktor. size doktor diyebilir miyim? siz de doktorsunuz değil mi? siz o adama çok benziyorsunuz. sadece biraz daha zayıfsınız. peki, bu hapı içtikten sonra iyileşecek miyim doktor? bu sefer acı yok değil mi? diğer kardeşlerimden annem neden bana daha önce hiç söz etmedi?

yan odadan neden ağlama sesi geliyor?

doktor..

sanırım artık hapı içmeliyim.

canım yine yanıyor.. karanlık, bir kez daha yayılıyor. ona dokunmayı çok isterdim.

dokunup, sarılmayı. ben ona sarılamıyorum, ama o bana sarılabiliyor. o, kalbime sarılabiliyor. o her yerde. karanlık. ne hoş.. doktor...

canım yanıyor.