saçlarımı annem ben hap içtikten sonra tıraş ederdi. kendi saçlarını bile göremeyen minik bir kız, koca bir hastalığın minik bir kurbanıydı. kurban? yok hayır vazgeçtim, kendime kurban demezdim. dünyanın görüp görebileceği en muhteşem hastalığa sahip, seçilmiş özel bir kızdım ben. evet, böylesi daha iyi.

yediydi sanırım. evet, kesinlikle yediydi. ben doktorların yedi numaralı hastasıydım. bir keresinde bir doktor beni muayene etmeye gelmişti. -muayene, ilginç bir kelime. söyleyebilmem dört ayımı almıştı.- her neyse, annemle birlikte sakallı bir adam girmişti odaya. hayatımda ilk defa o zaman böylesine kanlı canlı gerçek bir erkek görmüştüm. annem bir babamın olduğunu söylemişti ama beni bu hastalığımdan dolayı terk etmiş. ne kötü bir adam.. keşke gördüğüm ilk erkek babam olsaydı. ama olsun, benim gibi biri hayatında kaç defa insan görebilirdi ki zaten?

odaya girdiğinde "demek yedi numara bu" demişti doktor hafif bir ses tonuyla anneme. annem yüzünü buruşturarak adama baktı. adam da anneme. sanki, "onu iyileştir" der gibi bakmıştı canım annem. ne iyi bir kadın.. doktor, yanıma gelip bileğimi sıktı. biraz canım yanmıştı. sahi, bu adam temiz miydi? kokuyordu biraz. belki de erkekler böyle kokuyordur. ardından kalp atışlarımı dinledi. bir kaç dakika boyunca beni buna benzer şekillerde muayene etti. sonrasında anneme bir zarf vererek odadan çıktı. annem gülümsemişti. bende gülümsedim. annem mutluysa, her şey yolunda demekti. her şey yolunda..