apateistlik, agnostisistlik, ateistlik... hepsinin çıkış noktası nihilizmdir aslında. çünkü tanrının varlığını reddeden bir birey hayatı anlamlandırma çabası içine girerse bunu temellendirecek bir doktrin bulamayacaktır. Varoluşçuların çoğu da aslında nihlisttir ama bunu kabul etmezler. Dediklerini yaşayan biri olarak yeryüzünde varolan diğer canlılar gibi insanlarından varoluşunda ideal bir amaç olduğunu düşünmüyorum. Dolayısıyla bütün dini ve ahlaki değerleri de hiçe saymış oluyorum. Bu durumda insan yaşdıbını sürerken nasıl bir yöntem izlemelidir sorusuna verilecek cevap dediğin gibi mutluluğu kovalamak olabilir. Ama bu asla bir amaç olmamalıdır çünkü bunun da bir değeri yoktur. Uzun lafın kısası hayatta bir anlam bulamayan bir bireyin önünde iki yol vardır bence :
1- doğanın işleyişi nasılsa kendini zaten yıllardır süregelen diyalektik ilkeleriyle işleyen bu evrimsel süreçte sahip olduğu ekolojik nişlerinin ve içgüdülerinin doğrultusunda diğer herkes gibi yaşdıbına devam edecektir.
2- intihar ederek anlamsız varoluşuna son vermemek için sebepler aramak zorunda kalacaktır. (bu gerçekten trajik bir durum)

Son olarak dostum mutluluğu aramak ile ile ilgili George Orwell' den bir alıntı söylemek isterim:
"insanlar yalnızca yaşamın amacının mutluluk olmadığını düşünmeye başlayınca mutlu olabilir."