Beyler düşünmeye başladığımı söylemiştim. Boşluktayken kızı sevmeye başladığıma inanıyordum o zamanlar. Ama bundan pek emin değilim. Kızı da üzmek istemiyorum o yüzden biraz soğuk davranıyordum. Sonra kız bunu farketti konuşmak istemiyorsan söyle dedi ben yine zaman istediğimi söyleyince kız küstü her yerden engelledi. Daha sonra evine döndü. Başlarda bir şeyler hissetmezken 1 kaç hafta sonra üzülmeye başladım hatta acı çekiyor bile sayılırdım. Hiçbir şekilde kıza ulaşamıyordum da. Şans eseri dışarda gezerken kıza rastladım. Yine babaannesinin yanına gelmiş. Yanına gidecektim babası yanındaydı gidemedim. Akşamları apartmanın önünde oturuyordum çıkarsa görmek için. 5 akşam öyle bekledim 6. Akşam çıktı. Konuşmak istediğimi söyledim.
E: Seni üzdüğüm için gerçekten üzgünüm beni affedebilecek misin
F: Ben seni o kadar severken sen bir defa bile yüzüme bakıp iyi bir şey söylemedin
E: Hani beni gerçekten anlıyordun. Bak ben zor zamanlar geçirdim. Ta ki sen karşıma çıkana kadar. Unuttuğum gülmeyi hatırlattın bana. Dediğim gibi kafam karışık olduğundan sana gerektiği kadar ilgi gösteremedim. Gerçekten üzgünüm lütfen affet beni. Hem hani saracaktın yaralarımı
F: Özür dilerim anlayışlı olmalıydım.
Sarıldı öpdü ve de affetti. Bu defa benimde öpmem gerektiğini düşündüm ve anlından öptüm.
E: Aslında bunlar ayaküstü konuşulacak şeyler değil. Yarın akşam buluşalım mı
F: Yarın müsait değilim. Akrabaları ziyarete gideceğim. Öbür gün olur mu
E: Tabi olur. O gün görüşmek dileğiyle
F: Görüşürüz.
Ve beyler o gece karar verdim bu kızı seviyormuşum. Buluşmamızda sevgili olmak istediğimizi söylemeye karar verdim. Ve yine zaman geçsin diye sabretmeye başladım.