Hayalleri olan çalışkan bir insandım. Ancak ulkenin verebileceği iş olanakları üzerine iyi olan puanımla hiçte istemediğim ve hayat boyuda tiksineceğim bir mesleğe zorla yönlendirildim. Hayallerimden vazgeçtim. Mantık yeteneğim yüksekken elektronikten anlarken gerizekalıca bir şekilde tek özelliği ezber olan ve benim olabildiğince nefret ettim tıp fakültesine yerleştim. Yillarca acı çektim. Karşılığında ne oldu? O seni asli görevin dediler. Her şeyi geçtim giderek asosyalliğe sürüklendim. Amacım yok. Hedefim yok. Tek zorunlulugum ailemin verdigi bu zor gibik gorevin üstesinden gelmek. Her Allah ın günü depresyona giriyorum. insanları artık anlamak istemiyorum. Asosyalliğe bu yüzden sürüklendim. Evet basit birkaç dert bunlar ama giderek beni daha da kotulestiriyorlar. Kurtulmam icin tavsiyeni bekliyorum.
Not: fakülteyi birakmam icin artik cok gec ama bitmiyor hergun kafayi yedirtiyor burasi.