ben ilkokuldayken, aşırı kendini beğenmiş bir öğretmenimiz vardı. bir gün dersteyken, konu anımsayamadığım bir şekilde erkeklerin kız arkadaşlarına gelmişti. bize lisedeki kız arkadaşlarımızın başımıza bela olabileceğini, biz okumayı seçsek de kendilerinin bize eğer ki okumazlarsa yük olabileceklerini söyledi. sınıfa göz gezdirdikten sonra, bu sınıfta kızların canını yakacak erkekler var dedi. birkaç arkadaşımın adını saydı. ben sonuna kadar bekledim. bir umutla benim de adımın söylenmesini bekledim. yüzüme bile bakmadan dersine geri döndüğü zaman ilk defa kendime güvenimin kırıldığını hissettim. gayet iyi hatırlıyorum. sanki üzerimde ağır bir yük varmış gibi omzuma çökmüştü. ilkokul öğretmenim yüzünden kendimi lisenin ortasına kadar çirkin biri zannettim. üstümde olan ilgiye her zaman farklı anlam yükledim.

bugün, çocukken işitilen ufacık bir şeyin bize ne kadar etki edebildiğine şaşırıyorum. bir de bu durum her anımsadığım zaman beni neşelendiriyor. çocukların ne kadar kırılgan ve narin olduklarını anımsıyorum. keşke hepimiz biraz çocuk olmayı başarabilsek...