Bundan yıllar yıllar önceydi... O zamanlar 8-10 yaşlarındaydım. Babam uzun zamandır işi yoktu. Evde yiyecek ekmek yoktu. Bu söylediklerim size mecazi gelmesin cidden yiyecek ekmeğimiz yoktu. Dedemin evinde kalıyorduk.

O zamanlar bir de bigibletim vardı, göbekten frenli bigiblet. Mahallenin en havalı bigibleti bendeydi. O sokakta araba gibi yan vere vere giderdim...

Bir gün babam bahçede oturmuş ağlıyor. O zamanlar çocuktuk belki ama hissediyorduk be aga... Sonra babamın yanına geldim, babam ağladığını görmeyeyim diye hemen gözlerindeki yaşları sildi ve gülerek hiçbirşey yokmuş gibi "Oğlum okul nasıl geçti." dedi.

Ben "iyiydi baba çok güzeldi." dedim..

...

Neyse oradan uzaklaştım sonra annemin yanına geldim.. "Anne çok açım yiyecek ne var." dedim.
Annem o buruk yüz hali ile "Oğlum bu ekmeği ye şimdilik karnın doysun akşama kadar idare etmeye çalış.." diyerek o son yarım ekmeği bana verdi..

Sonra canım çok sıkıldı...

Durumu anlamıştım..

Babama bigibleti zütürdüm.. "Baba bigibletimi satalım.. parasıyla gidip yiyecek alalım eve.." dedim...

Bu lafımın üzerine babam ağlamaklı bir tonla bunu kabul etmemişti.. Daha sonra "Zaten bu bigiblet eskidi işin olunca sen bana yenisini alırsın " diyerek kabul ettirmiştim..

Ulan ne günlerdi...

Belki fakirdik , paramız yoktu ama.. Ben muyluydum mk..

Şimdi ise geldik 23 yaşına insanların bütün huur çocukluğunu görünce hiçbir şey samimi gelmez oldu..