Uyandığında saat 11 olmuştu. Fazlasıyla kahrolmuştu ama uzaktaydı, elinden bir şey gelmiyordu. Uyandığında hala omzumda olduğunu görüp utanmıştı. "Yapacak bir şey yok, kendimi toplayıp yeni hayatımı bekleyeceğim" dedi yüzünde buruk gülümsemeyle. Gel çıkalım dolaşalım biraz dedim hem kendine gel hem belki yatak da bakarız sana. Hazırlanması için odadan çıktım ondan sonra da be hazırlandım ve çıktık.

Hazırlanırken aklımda hala dün gece vardı; o kötü haber, ağlaması ve bunun üstünden 24 saat bile geçmemiş olması. Bi de lisedeki halimi hatırladım, bakımlı olmaya özen gösterirdim ama lise sonuçta %100 bakım yapmış da olsanız züte benziyorsunuz. O zaman Eda'nın beni fark etmemiş olması gayet normaldi. Ben bunları niye düşünüyorum ki kızın acısı var diye kendime kızdım ve odadan çıktım:
-Ben hazırım Edaa!