bazen uğrayıp kafama esen şeyleri yazıcam

ah güzel ak parti seçmeni kardeşim. sen bu sistemin ürettiği ezilen ve mutsuz kalabalıksın. sınıfın arka sıradaki uyumsuz çocuğusun. olmuyor, bu dünyanın duvarları çok kalın, sınırları çok keskin, senin dünyanda mobilite yok. ve doğal olarak orta sınıfla kavga halindesin. muhafazakar seçmenin kendi içindeki öcüsü olan fetö'nün bile özelliği, mütedeyyin garibanların arasında sağ bir orta sınıfı, liberal bir dünya algısını temsil etmesi.

şurası net, kavga halinde olduğun, farklı makyaj ve suretlerle karşına gelen orta sınıf karşısında gerçekten de olduğunu söylediğin kadar çaresizsin ve yalnızsın. öyle ki, tarih tekerrür ediyor, burjuvanın sahtekarlığı karşısında napolyon'a tutunan fransız avamı gibi sen de biricik liderine sıkı sıkı tutunuyorsun. onun zatında geleneklerin, zalim ve vicdansız dünya karşısında sığındığın tek kalen ve duvarda açılan her gedikle beraber senin de moralin, motivasyonun çöküyor, korku yavaş yavaş kendini göstermeye başlıyor.

öte yandan, sarıldığın biricik lider ise, çoktan sınıfsal tercihini elitten yana yapmış. despot gibi duruyor ama aslında ileri demokrat, tam da demokrasinin gereğini yerine getiriyor: muhafazar söylem özgürleşiyor, muhafazakar kimlik ve fikir özgürleşiyor, ama muhafazakarlar sınıfsal düzlemlerinde hapsolmuş şekilde derin bir yoksulluğu yaşamaya devam ediyorlar.

çok sevdiğin liderin seni satıyor, kavgalı olduğun orta sınıf seni satıyor, seni herkes satıyor. sana kıyamıyorum, sana kızıyorum ama vuramıyorum.

bir gün, bambaşka bir gelecekte bir gün, bir şey olacak, ve tüm bu sınıfsal hengame son bulacak, geleneğine, ekmeğine, yaşantına, her şeyine nefes aldıracak bir yarın gelecek diye umuyorum.

ama sen üst yapıyla bu stockholm sendromu tarzı ilişkini sürdürdüğün, "katma değeri olan nitelikli endüstri" başlığı altında nitelikli orta sınıfı istihdam etme vaadiyle nüfuz edinen rakiplerin ise klagib orta sınıf bireyciliğini yaşattığı sürece bu kavga bitmeyecek.

bir başka sesi gür çıkan adam gelip avamın dilini konuşana kadar, sınıfların demokrasiye sıkışmış kavgası, yine erteleniyor.

ne günlere kaldık...

ülkede solum diyen, sapına kadar liberal ve sol değil aslında.
ülkede müslümanım diyen, niteliksiz orta sınıf / küçük burjuva, rakibi olan seküler orta sınıfa öykünen bir yığın şark kurnazı ordusu aslında.

kimse olduğunu iddia ettiği şey değil.

korku ve samimiyetsizlik çağında, temsiliyetler değişiyor, ızdıraplar sabit.

neticede "katı olan herşey buharlaşıp havaya karışıyor, kutsal olan her şey dünyevileşiyor, ve insanlar nihayet kendi gerçek yaşam koşulları ve diğer insanlarla ilişikileriyle yüzleşmeye zorlanıyor."

artık inananların kolayca kırabileceği putlar, devrimcilerin kolayca devirebileceği diktatörler yok.

bu çağın savaşı, herkesin kendi benliğiyle olan savaş. herkes alacaklı, herkesin talep edecek hakkı var. buna rağmen kimse olan bitende kendi payını görmüyor, görmek istemiyor.

yok mu bu kara gecelerin bir sabahı?