Şimdi aklımdaki tek soru: Didlolaları kime ve nasıl satacaktım? (2 mi oldu la).

Böyle zor durumlarda hep akıl danıştığım biri var: Emekli şoför Kemal. Son zamanlarda kahveden çıkmıyor iyice okeye verdi kendini.

Ve nihayet engin tecrübesine ve bilgeliğine güvendiğim kemal abinin yanına gittim. Bana bir genelevin kapısını çalmamı önerdi. Öneriyi sorgulamadım bile. Kemal abi diyorsa vardır bir bildiği.

Ne olduğu konusunda hiçbir fikrimin olamadığı genelevde idim. Içerden kahkaha sesleri geliyordu. Sadece azcık tonlamada sorun var. Biraz heycan bastırdı nefesimi tuttum ve bastım zile. Kapıyı namusuyla para kazanan bir hanfendi açtı. Namusunu satıyormuş.

Biraz aceleci görünüyordu. Arkada da bikaç dayı anlam veremediğim bir sabırsızlık içindeydi. ."Ne var söyle. " dedi. Açtım bavulu "didlo lazım mı?" diye sordum (ah keşke ilk selam verseydim). Kapıyla 90 derece açı yaparak diğer girişte bekleyen dayıları gösterdi. Onlarda yannantan bol ne varmıymış da mış. Sanki zütüne sokacaksın al 2 tane benim gibi bilgisayarı açarsın ne bileyim sandalyesiz lamba değiştirirsin falan. Israr etmem üzerine evde antrenman için bir adet alacağını söyledi. Benim de taksi param çıktı.