Biraz da garibime giden şey şu, ne zaman insanlara dertlerimi anlatmaya başlasam bana kendi sıkıntılarını anlatmaya başlıyolar ve bu sıkıntılar bana sürekli saçma sapan geliyor. işte ne biliyim küçükken tecavüzde uğrayan bir arakadaşım var mesela, Bundan bahsetti biraz, annesi babası hiç şefkat göstermemiş çocuğa bundan konuştu biraz. Sonra işte maddi sıkıntıları falan var. Artı hayatı boyunca onu sevicek birilerini aramış ama ne yazık ki bulamamış falan.

Oğlum bunlar normal şeyler lan benim için artık. Hani soruyorum kendi kendime " Amk bunlar dert mi cidden ?" diye ?
Sonra bakıyorum ki benim için normal şeyler olmuş bu ve bunun gibi dertler . Ulan diyorum yarakcil canli, yıkılıkta yeni bir çığır açmışsın mına koym.