Sürekli farklı ortamlarda, farklı insanlarla oturuyorum. Çevrem biraz değişsin eğleniyim vs gibisinden sebeplerle, ama kendim değişmeyi başaramadıktan sonra istediğim kadar ortam veya insan değiştiriyim, herşey aynı kalıcak gibime geliyor.

Bütün hayatımı, bütün benliğimi başkalarına adamışım gibi hissediyorum. ilkokulda tek amacım babamı mutlu etmekti, sonra baktım ne yaparsam yapıyım mutlu olmuyo, Lisede Hayatı gibtir ettim, sadece uyumak uyanmak ve okula gidip hayatıma küfretmekten oluşan bir lise dönemi geçirdim toplasam 5 10 ayı haricinde. Üniversiteyi kazandıktan sonra 3.5 yılımıda elin kzıına adadım, o da ağzıma sıçıp gitti. Sonra bu kanser mevzuları falan. Sadece yaşamak için yaşıyorum galiba artık. Üzücü olan şey bunun farkında olmak değil aslında, üzücü olan şey hayatın bu uyuşturucu durgunluğuna kapılmış olmak, ve bunu değiştirmek için gerekli olan cesareti sergileyememek. Kendimi hayal kırıklığına uğratıyorum.

Bu kadar güçsüz değildim önceden, ya da haberim yoktu güçsüzlüğümden. Acizliğimin hep bi seçenek olduğuna inandırmıştım kendimi. " istersem dıbına koyarım ortalığında içimden gelmiyor" gibi cümlelerle. Artık değişmek istiyorum ama çok geç sanki.

Etrafımda ki hiç kimseyle bu durumu konuşamamak da çok koyuyor bana. Ne biliyim, kim ister ki sürekli dert anlatan birisiyle vakit geçirmeyi ? Açıkcası ben istemem.