Evet beyler. Yien yıkığım, yine buradayım.

Çok fazla değişen bir şey olmadı aslında, değiştim falan diyerekten kendimi falan kandırıyorum farkındayım ama yapacak bir şey yok. Bir şekilde avutmak istiyor insan kendini. Teselli etmek istiyor.

Kızla hala ayrıyız; Beni terkettiği sırada ağlayarak ona " Yaptığın saçmalığın farkında varacak ve geri döneceksin. " demiştim. Dediğim gibi oldu da.

1 ay yeni geçmişti ki konuşmak istediğini söyledi, tekrar Muğla'ya gelmişti. Tamam dedim, Beni terkettiği yere gelmesini istedim. Geldi oturduk konuştuk. Yaptığı hatanın farkına varmış, köpekler gibi pişman olmuş. Barışmak istiyomuş. Bende istiyorum aslında ama 3 buçuk yıl boyunca her şeyimi verdiğim kadın beni en zor dururumumda yalnız bıraktı. Geri dönemezdim artık ona. Tekrar 3.5 yılımı veremezdim. Tekrar kendimden bu kadar çok şeyi feda edemezdim.

istemedim sözlük. " Yalvarıyım mı, önünde diz mi çökeyim ?" dedi, "Gerek yok sonradan pişman olacağın şeyler yapma, ben zamanında çok yaptım sen de aynı yola girme benimle." dedim. Beni seviyomuş hala yanımda olmak istiyomuş bana aşıkmış falan. Bende onu seviyorum hala, ama keşke sadece bu yeterli bir şey olsa. Değil ne yazık ki.

Yanımda olmak istiyosan olursun, konuşmak muhabbet sohbet etmek istersen ederiz, hatta sevişmek istersen sevişiriz bile dedim. ama benden duygusal bağlamda hiç bir şey bekleme dedim, üzülürsün çünkü. Eski yarakcil canli yok artık. Olmamalı yani.

Hayatta başımıza çok taktan şeyler gelebiliyor, kontrolümüz olsa da olmasa da gelişebiliyor böyle olaylar. bunları yaşamak insanı büyütmüyo, bunlardan doğru dersler çıkarabilmek insanı büyütüyor bence. Hani vardır ya bi arkadaşınız, burnu taktan çıkmamıştır hayatı boyunca. işte ne biliyim küçükken tecavüze uğramıştır, annesi babası ayrılmıştır, yanlış ilişkilere girmiştir falan. Hayatı aynı şekilde de devam ediyodur. Buna saygı duymam ben mesela, eğer bu arkadaş bu yaşanmışlıklardan doğru dersler çıkaramadıysa, bunları hiç yaşamamış birisinden daha çok tecrübesi yoktur hayata dair kanımca...