Her insanla fiziksel olmasa da dalga geçilir. Tanıştırdığım iki kişi arkadaş olur beni bırakırdı. Ki bende dışlandım, yalnız kaldım, üzüldüm, kız peşinde koştum ve utanç verici şekilde reddedildim. Terkedildim. Yastığa her kafa koyduğumda bir saati geçmeden uyuyamazdım, ki çoğunda ağladım.

Şimdi uykuya dalmam 1 dakika bile sürmüyor. Çünkü şimdiki ben eski ben değil. Kimse bana acımadı huur çocukları. Bu değişim yıllar sürdü. ilk zamanlarında içimde buruk bir umut hatta zerresi vardı, yokla var arası..

Kolay mı oldu aq? Bu yolda da kayıplar verdim, eski dostlardan.
Kimin kim olduğunu gördüm ve yerine geldiğinde en iyi şekilde posta koydum, hepsi sinsilerdi, ki çakal - sırtlan olduklarını da söyledim onlara.

Şimdiyse onların 5 sohbetinden en az 3 tanesi bana ve hareketlerime yönelik. Çünkü konuşacak olayları yok. işleri bu, arkamdan sallamak. Benim hoşuma gider, yüzüme diyemiyorsa hiçbir sıkıntı yok. Beni sevmeyen insanların özendiği insanım artık..

Taş gibi yürek gerek buna, cesaret gerek buna.
Yazdıklarım bu kadar ve bunu gördükten sonra, hâlâ kıpırdamayacak biri varsa onun annesini gibeyim!