Rabbimiz ezelde, ruhlar aleminde iken; 'Elestü birabbiküm, (Ben sizin Rabbiniz değil miyim?) buyurmuş, ruhlarımız da 'Kalu Bela' (Evet, sen bizim Rabbimizsin) demişlerdir.

Kalu bela Kur'an'da Araf suresi 172 ayette bahsedilir:

"Hani Rabbin, ademoğullarından, bellerinden zürriyetlerini alıp onları öz benliklerine şahit tutarak sormuştu: "Rabbiniz değil miyim?" Onlar: "Rabbimizsin, buna tanıklık ederiz." demişlerdi. Kıyamet günü, "biz bundan habersizdik" demeyesiniz". (Araf suresi 172)

Allah insanlardan bu sözü almıştır kimi Alimler bunun bir sembolik olduğunu kimileri ise bunun hakikat olduğunu söylemişlerdir. Lakin Kur'an'da geçiyor. Ayrıca her insan fıtrat üzerine doğar sonra çevresinden veya ailesinden görerek farklı dinlere mensup olabilirler hadisiyle de desteklenir.
Kalu bela olayını neden ve niçin hatırlamıyoruz sorusuna gelince bunu bir kaç nedeni olabilir.

1-insan anne rahmine iken pek çok devreler yaşıyor. Bu devrenin 4. Ayında cenine ruh ilka ediliyor. Geriye kalan 5 aylık süre zarfında ruh ve cenin anne karnında yaşamasına rağmen hiçbir şey hatırlamıyor. Çünkü gelişebilen görme işitme gibi akletme ve gördüklerini hıfzetme yeteneği de  büyüdükten sonra gelişimini tamamlıyor. Bunula berabere sadece anne karnında değil bebeklik ve çocukluk dönemine ait de pek çok şeyi hatırlamıyoruz. Buna rağmen büyüdükten sonra daha öncesi devrelere ait “neden ben hatırlamıyorum” demesi anlamsız kalır

2- Pek çok duyu organlarımız sınırlı yaratılmıştır. Örneğin görme, işitme, koklama ve duyma gibi duyu organlarımız sınırlı yaratılmıştır. Hatta bu konuda pek çok hayvan bizden daha iyi görebiliyor ve koklayabiliyor. Bunu gibi hafızamızda sınırlı yaratılmış ve Allah’ın bir çok hikmeti gereği pek çok olayları unutabiliyoruz. Eğer unutkan bir varlık olmasaydık geçmişte yaşadığımız pek çok korku ve sıkıntının izlerini hayat boyu devam ettirecek ve dünya saadetimiz mahvolacaktı.