Benim hikayemde ne kendime acıyacak vaktim ne de sevdiklerime acıyacak gücüm vardı. Biz geniş sayılabilecek bir çekirdek aileydik. Babamın küçük bir bakkalı vardı annem fabrikada gece vardiyasında çalışıyordu. Günde 12 saat çalıştığı için gündüz kardeşlerimle ilgilenebilecek gücü kalmıyordu. Yemekleri ben yapıyordum kalan ev işlerini işe gitmeden önce annem yapıyordu. Evet üniversitede yemek yapma sorunum olmayacaktı ve üniversite hayali beni ayakta tutan tek şeydi. Lise son sınıftım ve üniversiteye hazırlanıyordum. Uzananlar hayatımda koz gibi bir sorunum yoktu çünkü diğer işlerden bunu düşünecek zaman bulamıyordum. En azından üniversiteden önce.