Arkadaşlar aynı durum maalesef ki siyaset için de geçerli. Duygularımız hislerimiz gerçekten aklımızın önüne geçiyor. BU BAĞLILIK OKADAR iLERLiYOR Ki ARKADAŞLAR KiŞiNiN EN BÜYÜK DEĞEELERiNE YAPILAN “TACiZ VE TECAVÜZ” YOK SAYILABiLiYOR. Örneğin CHP’nin Kürt milliyetçiliği yapması Türkçü takılan ve her yerde bunu dillendiren stadlarda ne mutlu türküm diyene diye bağıran binlercesi tarafından görmezlikten gelinebiliyor. Aynı şekilde muhafazakar geçinen kesimin yüce kitabıyla dalga geçilmesi bir şekilde bahaneler arkasıma gizlenebiliyor.

Arkadaşlar bizim herşeyden önce altlarında makam arabalarıyla gezen güçlü insanlara olan duygularımızdan, nefretimizden veya sevgimizden kurtulmamız gerekiyor.

Aşırı sevgi veya nefret demicem, konunun kişiyi ilgilendirme derecesine göre kişinin azıcık bir sevgisi ve kin bile aşırı taraflı bir karar vermesine yada şöyle söyleyeyim, apaçık bir gerçeği bile görememesine neden olabilir.

—Tayyip Erdoğan şöyle çaldı
—Kemal Kılıçdaroğlu böyle dedi.

Arkadaşlar fanatik olmayalım.

Hayattaki başarısızlıklarımızı başkalarının başarılarıyla gizlemeye veya başkalarının başarılarını kendi başarımızmış gibi hissetmeye bir son verelim.

ilk insanlardan beri gelen bir dürtü var arkadaşlar, hayatımızdaki boşluğu doldurmak için birşeylere sahip olduğundan çok daha fazla anlam yüklüyoruz.

Devamı gelir hala dinleyen var mı?