Şeytanın biz Türklere gönderdiği kitaplardan birine göre anlatacağım.
Merak edenler okuyabilir dostlarım.
I
1. Başlangıçta insan yoktu. insan yokken, Tanrılar da yoktu. Neye göre tanrıdır bir tanrı? insan yoksa ve kul yoksa ve onu tanrı olarak bilen bir varlık yoksa tanrı olamaz hiç bir varlık. Bu yüzden, Tanrılar yaratmışlarken insanı, insanda
yaratmıştır kendi tanrılarını.

2. Dünya boştu, hayat yoktu. Ne bir ses ne de nefes vardı. Kuru ve sert bir kayaydı her yer ve tam olarak dümdüzdü yer küre.
Ne bir dağ vardı, ne de çukur. Gündüz hiç bir gölge yoktu ve sıcaktan ateş kesilirdi kaya. Gece soğuktan büzülür ve çatırdardı yeryüzü.

3. Sadece bir taş küreydi dünya ve kimse yaşayamazdı onda. Binyıllarca sakladı, içindeki ateş çekirdeğini dünya. Yol aldı koyu karanlıkta hiç bir yolcusu olmadan.

4. Sonra yer küreyi farketti tanrılar, ki o zamanlarda, tanrı olmayanlar. Çok uzaktan geldiler ama hem de çok yakından. Başka bir alemden indi tanrılar. Hayat nefesi verdiler Dünya'ya kendi ruhlarından. Sonra bıraktılar yer yüzünü,
hayat nefesi ile olgulaşmaya.

5. Tanrıların ruhlarının enerjisi ile çatırdadı kaya. Uyandı içindeki ateş ve büyüdü. Sonra çatlamasıyla taşın, ateş taştı yeryüzüne. Değiştirdi ateş taşı, oydular kendilerine yol ateş nehirleri. Patladı her yan ve bir zamanlar kendisi de saf ateş olan ve sonradan donarak taş olan ve ateşi ancak kendi içinde
saklayan yeryüzü püskürttü ateşini uzaya.

6. Bir dişi gibiydi Kaya ve Anne gibiydi. Ateş, onun doğurduğu çocuğu oldu. Dışarı fışkıran ateş birleşti ve çiftleşti tekrar anasıyla. Her birleşmesi ile onların yeniden çatlayıp ufalandı kaya ve gaz püskürdü, ateşle kayanın birleşmesinden
olan patlamalar. Kayanın dönüşmesiydi bu, gaza ve havaya.