Tuhaf bir biçimde bu zamana kadar kimseyle doğru düzgün anlaşamadım. Yani kimi sevdiysem arkadaş olarak/sevgili olarak anlaşamadım. Onları genelde çok sevdim ama sevmem pek fayda etmedi. Daha önce de yazmıştım sözlüğe, onlar için hiç ilk planda olmadım, hep sonlardaydım, ya yalnız kaldıklarında bana ulaşırlardı ya da canları sıkıldığında ulaşırlardı. Bundan sonra bunun değişeceğini düşünmüyorum yani bana, benim onlara değer verdiğim kadar değer veremezler ve benim kadar değer verecek biriyle de tanışacağımı sanmıyorum. Bir de şey vardı, birkaç ay önce değişik değişik olaylar yaşadım kimse yoktu yanımda en yalnız olmak istemediğim zamanlarda yalnızdım. O zamnalar sanki göğsümde 10 ton yük varmış gibiydi, ne uyuyabiliyordum, ne konuşabiliyordum, sadece düşünüyordum boş boş “nasıl geçer/geçecek/geçecek mi” nitekim geçti de ama o yalnızlık bana şunu öğretti; hiçbir zaman çok değer veridiğin insanlar, senin onlara verdiğin kadar değer vermiyecekler. Biliyorum yeni insanlarla tanışacağım, yine değer vereceğim sonra yine bunlar aklıma gelecek, kendi kendime söveceğim. Bu böyle devam edecek.