Eskiden çok mutlu, umut, neşe, hayal dolu biriydim. Sonra olaylar silsilesi başladı. Önce sevdiklerimi sonra hayallerimi kaybettim. Her gün biraz daha ölüyordum. Ama kimse bilmiyordu. Sonunda gerçekleşiyor. Yavaş yavaş gidiyorum. Kaç ayım kaldı bilmiyorum 1 belki 2 ay önce falan saymayı bıraktım. Her gün gidip aşığı olduğum arabayı izliyorum. Ona sahip olamamanın kahrını yaşıyorum. Tabi bütün yaşadıklarım dışında bu yine hafif kalıyor ancak son zamanlarımda kendimi avutmaya çalışıyorum. Belki birkaç gün belki birkaç hafta sonra yatakta değil de kimsesizler mezarlığında yatacağım. Kimsenin umrunda olmayacağım. Belki de o arabaya bakarken düşüp öleceğim. insanın ölmeden önce sevdiği şeyleri görmesi güzel olur değil mi? Neyse kafanızı gibtim biraz özür dilerim.