Doğası gereği gider insan. Kimisi amansızca gider, kimisi göstere göstere gider, kimisi alıştıra alıştıra kimisi ise öyle bir gider ki gittiğinin farkına bile varamazsın ta ki beyninde o şimşek çakana kadar.
Olur ya bir gün bir yoldan geçersin ya da bir süredir dinlemediğin bir şarkının en sevdiğin kısmında ya da ne bileyim bir parfüm kokusundan... Elbet beynini yoklar bir şey ve bir bakarsın nefesin olan çoktan gitmiş, gideli o kadar olmuş ki bir itirazda bile bulunamazsın.

Bu genelde benim başıma şarkılarda geliyor gerçi playlistimde 3 bin küsür ve her birini bir birinden çok sevdiğim parça olunca normal insanlara oranla benim kafama dank etmesi daha uzun sürüyor.

Tüm bunların sebebi gündüz insanlarının dünyaya sığamaması gibi geliyor bana hep. Dünyaya sığmak için geceyi seçiyorum, yetmiyor ama fazlasına hakkım yok sanırım. Adil olduğunu umarak kabullenmeye çalışıyorum bir süredir. Zaten başıma gelen her şey bu \"Adil\" olma, davranılma isteğimden geliyor.
Benim de bu kavramlarla derdim bitmiyor ha?

Gene konudan fazla uzaklaştım bu da benim hastlağım. Anlatacağım, anlatmak istediğim çok şey var ama o kadar uzun süredir susuyorum ki böyle yazmaya başlayınca birden hepsi karman çorman dökülüyor. Ben buna \"Beynimi kusuyorum.\" diyorum kesin bunun da havalı bir ismi vardır ama bir doktora gidip bunu sorduğumda konu çok uzayabilir ve biz bunu istemeyiz o yüzden en iyisi böyle devam etmek.