Gözlerimi açtığımda üzerimdeki yoğun uyuşukluğu çabuk üstümden atıp , hemen etrafıma baktım. Etrafta ne o şahıs , ne meleğimin mezarı..
Kendi odamdaydım. Daha önce buraya hiç böyle yabancılaşmamıştım. Yine o acı gülümseme belirdi yüzümde. Daha delirmedim sanırım. Bunların hepsi gerçek olamayacak kadar tuhaftı. Derken baş ucumda duran masaya ilişti gözüm. Masada üç karanfil , karanfillerin başında bir not kağıdı. Hayalle gerçek arasındaki yolculuğum tekrar başlıyordu anlaşılan. Notta yazan , umudun kırıntılarını gönlümde tekrar hareketlendirecek cinstendi. " Seni çok özledim sevgilim. Yanıma gelmek için fazla erken. Ama bana sakla tüm kalbini , tüm benliğini. Kavuşacağız , bir gün mutlaka... "