b-“Alfa. Gama bulundu mu?”

Alfa-“Her taşın altını aramış Beta fakat bulamadı. Sen yine kötü gözüküyorsun.”

b-“Bilmiyorum. Bende mi sorun. Çok fazla kafama mı takıyorum acaba? Ama Gama tehlikedeyken Rian’a gidememek ve onu kurtaramamak ağırıma gidiyor.”

Alfa-“Senin kendini bu kadar kötü duruma düşürmen bana ve Beta’ya ayıp olmuyor mu sence? Bizim elimiz kolumuz bağlı. Yardıma gidemiyoruz. Belki bize sesleniyor ama duymuyoruz. Senin onu bulabilme ihtimalin var. Ama bizim yok.” Onu bu şekilde sitemli konuşurken ilk kez duyuyordum.

b-“Özür dilerim. “

Alfa-“Özür dilemeni istemiyorum. Hakkında endişeleneceğim kardeşim olmasın istiyorum. Hepimiz mutlu olalım istiyorum. Gama’nın kurtulması senin elinde. Ama sen bu şekilde kendi vücuduna iyi bakmazsan sen de onu kurtaramazsın.” Sabrımın sınırına gelmiştim.

b-“BiLMiYOR MUYUM SANIYORSUN? GAMA’YI KURTARMANIN SADECE BENiM ELiMDE OLDUĞUNU BiLMiYOR MUYUM? ONU HER SEFERiNDE MERAK ETMEK NASIL BiR ŞEY HABERiN VAR MI? NASIL? NE DURUMDA? ÖLDÜ MÜ? YAŞIYOR MU? YARALANDI MI? AĞLIYOR MU? BiZE SESLENiYOR MU?... BUNLARI DÜŞÜNMEKTEN YORULDUM ARTIK. VE BUNU KENDiME iTiRAF ETTiKÇE KIZIYORUM. SANKi ONU UMURSAMIYORMUŞUM GiBi HiSSEDiYORUM. BÜTÜN YÜK BENDE iKEN ONA ULAŞMA iHTiMALiM VARKEN ELiMiN KOLUMUN BAĞLI OLMASINA DAYANAMIYORUM.”

Alfa-“Sonunda kusabildin zehrini. Şimdi daha iyi misin?”

Bir Bine-“Sadece yorgunu…” derken bilincimi kaybettim.