Parka vardım ve bir ağacın altına oturdum. Arkama yaslandım ve düşünmeye başladım. Koşmaya başladığımda ne düşünüyordum. Ölecektim. Ölüm korkum vardı. Hmm. O zaman ölüm korkusunu hissedersem mi oraya giderim. Ama nasıl bir daha ölüm korkusu hissedeceğim ki? Hem hissetsem bile ya ölürsem? Bunu sona saklayacağım. O zaman düşüneyim. Peki korkarsam? Ölümle alakalı değil sadece korkarsam? Bilmiyorum. Denemem lazım. Cebimdeki not defterine bunu da ekledim. Notlarda koşarsam bile vardı. Hayatım koşmakla geçti. Sanmıyorum. Birden telefonum çaldı. Çıkardım telefonumu ve arayan kaypak. Tabi rehbere Kaypak diye kaydetmedim. Süleyman abi diye kaydettim. Fazla bekletmeden açtım.

b-“Buyur abi.”

Süleyman-“Buyurunu gibsinler senin. Ne yapıyon lan gittin mi bir otele?”

b-“Yok abi. Birazdan gideceğim. Hayırdır abi pek aramazdın.”

Süleyman-“Aramasam da ağlarsın ha niye aramıyor diye. Aynı evde yaşıyoruz gerizekalı. Seni aramam mı lazım konuşmam için. Hey Allah’ım. Sen bana bu çocuğu göndererek beni sınadığını biliyorum ama bu da çok ağır bir sınav.” Asıl sınavı ben yaşıyorum lan seninle yaşayarak. “Neyse bugün de çalışman lazım. Bizim elemanlardan biri benden izin almıştı köyüne gitmek için. Unutmuştum şimdi aklıma geldi. Öğleden sonra gidersin.” Ne? Lan seni bana neden verdiler lan? Eziyet göreyim diye mi? Lan iki dakika odaklanamıyorum şu dıbına koduğumun Rian’ına gitmeye ya. Sokayım sana ben. Çok fazla sinirlendim. Lan neden bana bunu yapıyor? Neden durmadan çalıştırıyor? Eğer Ejderha Diyarı’na gitmesem hala uyuyamıyor olacaktım. O kadar yorgunken nasıl çalışacaktım? Sonunda dayanamadım ve

b-“Yeter lan.” dedim. Dedim ama ben neredeyim?