Alfa-“Senin de ölmene az kaldı değil mi? Her sabah uyandığımızda üzerimizde toprak oluyor.” Bunu heyecanlı biçimde söylemişti. Neden? Nasıl? Nasıl heyecanlı konuşur? Tam ona kızmaya yeltenecekken:

Anne-“Evet. Ölüyorum. Bir Bine. Sizin dünyada ölüm kötü bir şey olabilir ama bizim dünyada ulaşabileceğin en yüksek yerdir. Atalarına kavuşursun. Çocuklarının yaşayacağı bir toprak olursun. Onun için ölüm burada kötü anılmaz, aksine kutlanır.” Benim de kutlamamamı mı istiyor ki? Yapamam. Olmaz. “Merak etme. Çok da yakın bir zamanda değil. Her canlı elbette ölecektir. Ben her şeyi yaşamış bir ejderhayım. Atalarımın yarattığı kıtalarda uçtum, en alt katmanı gördüm, bir çok ejderha ile bilgi paylaşımı yaptım… artık sıra sizde. Sen de dahilsin buna Bir Bine. Hem sen kendi dünyanı ve bizim dünyamızı da dolaşabilirsin. Sen bizden daha çok şey göreceksin belki de. Hatta belki benden daha fazla şey görmüş bile olabilirsin. Onun için ölenlerin arkasından üzülme.” Çok da yakın bir zamanda değil demesi biraz olsun rahatlatmıştı.

Anne-“Siz devam edin. En son Bir Bine’ye nasıl içgüdüsünü kullanması gerektiğini öğretiyordunuz. Bu sefer ben de bakacağım bakalım nasıl öğreteceksiniz.” Hah. Oyun başlasın. Oyuncak= Bir Bine. Neyse yav sonuçta benim de hoşuma gidiyor.