Anne-“Nasıl olur da aşağı atlamasına izin verirsiniz? Ben size demedim mi dikkatli olun diye?”

Alfa-“Benim suçum. Ben ona hiçbir şey düşünmeden gözleri kapalı koşmasını söyledim. Ama hiçbir şey düşünmemesi gerektiğini düşüneceği aklıma gelmedi.”

Anne-“Yani aklına gelmedi diye hayattaki amacını gerçekleştiremeden ölecekti. Bunu mu söylüyorsun bana? Tek sen değil. Siz de onun kadar suçlusunuz. Siz sanıyor musunuz ki o da sizin gibi temel şeyleri bilerek gelmiş dünyaya? Eğer öyle olsaydı aşağıdaki yaşayan ejderhaları saymazsak hepsi doğuştan akıllı olurdu.”

b-“Tamam kızmayın. Yaptılar bir hata…”

Anne-“Sen mağdur durumdasın diye haklı durumda değilsin. Neden dediklerini dinlemedin? Sana gözlerin kapalı hiçbir şey düşünmeden koş demiş. Ama sen hiçbir şey düşünmemeyi düşünüyormuşsun. Eğer ben gelmeseydim ne olacaktı peki? Ölecek miydin? Peki bu acıyla biz ne yapacaktık?” Haklı. Bir şey söyleyemedim. Zaten diğerleri ile yan yana diziliydik. “Şimdi hepiniz şu kenara geçin ve yaptığınız hataları düşünün. Bir Bine. Sen de şu meyveleri al orada ye. Hem ye hem düşün.” dedi ve yatıp gözlerini kapattı. Bayağı da meyve getirmiş. Ordu doyar bunlarla. Yavru ejderhalar annelerinin gösterdiği yere yürümeye başladılar. Ben de yürüsen iyi olur diye düşündüm ve peşlerinden gittim. Birden garip bir his hissettim. Ellerimde meyveleri taşımama rağmen birden elimin içinden geçip yere düştüler. Ellerime baktım ve arada görünüp kayboluyor.

b-“Imm. Anne ejderha.”

Anne-“Sana söylemiştim git de düşün diye.” Gözlerini açtı ve kaybolmaya başladığımı gördü. “Korkmana gerek yok. Muhtemelen dünyana geri dönüyorsun. O zaman sen de dünyanda yaptığın hatayı düşün. Bunu da yakın zamanda kontrol etmesini öğrenmelisin. Hikayeni geldikten sonra anlatırım.” dedi ve gözden kayboldu.