Camdan elini uzattığında karşı binaya dokunabileceğin o havasız evde kalmak istemiyorum. Yatmam gereken oda incin ve yere basmadan önce yerde kırılacak bir şeyin olup olmadığını kontrol etmen gerekir. Dolapların kapakları açık. Benden hiçbir şey olmayan o eve her gidişimde işler birden üstüme yüklenir. O dengesiz karı başıma dikilip o gün yapmam gerekenleri söyleyerek beni uyandıracak. Her gün yapılacaklar aynı. "Çöpleri boşalt. Süpürge tak. Yerleri sil. Çamaşırları as, topla, katla. Ütü yap. Bulaşıkları yerleştir. Akşama yemek yap." Yine de her gün ev pis ve çocuklarınız sürekli kavga eder. Kalbim daralır, sağ bileğim ağrır, ben çirkinleşirim. Annemi, kedimi, evimizi, yatağımı, tuvaletimizi bırakmak istemiyorum. insanın kendini bırakabileceği bir an olmalı.