Ben küçüklüğümden beri şiddeti sevmedim. Annem babam varlıklı insanlar değildi ama yemeklerinden ve hayallerinden kısarak beni koleje göndermişlerdi. Anlamışlar benim iyi bir geleceğim olmayacağını. Her tarafta zenginlerin kendini beğenmiş çocukları vardı. O zamanlar dışlanır ve sevilmezdim. Bir çocuk bana sürekli küfreder canımı sıkardı. Bir gün hiç beklemediğim anda bir daha küfretti. O an bir şeyler değişti. Sanki yeni ben doğmuştum. Masamdaki anseklopedi ile kafasına vurdum. Çocuk düştü. Üstüne yattım ve anseklopedinin köşesiyle burnuna vurmaya başladım. Gözlerim kararmış durumdaydı. Tabi açınca kırmızıdan başka renk yoktu.

Suratı darmadağın gözyaşı salya ve kan birleşmiş suratından akıyordu. Beni okuldan attılar. Daha doğrusu benim okul değiştirmemi istediler. Değiştirmez isem beni atacaklardı.

Sonra yavaşça depoya girdim. Her tarafta eli silahlı adamlar vardı. Anlaştığımız gibi silahın şarjörünü çıkardım ve yanımdaki sakallı adama verdim. Konuşacak olan yaklaştı bana.