Part3 (istek olursa devamı gelir. Wattpad’de yazıyorum hikaye bana aittir.)

Herşeyi algıladıktan sonra soğuk kanlı olmam gerekiyordu. Telefon çaldı çaldı çaldı fakat açılmadı. Aklından bir ton düşünce geçiyor insanın o an.Kendi kendime ne olduğunu anlamaya çalıştım etrafımdaki insanlar gayet normal bir şekilde oturuyordu. Kemerimi çıkarttım ve ayağa kalktım etrafa göz gezdirdikten sonra tekrar geri oturdum.Çok farklı bir dünya içinde olduğumu anlamaya başladım. Peki şuan ne yapmam gerekiyordu?
Şuan içinde bulunduğum bu kişi nerede kalır ne yapar bilmiyordum. Otobüsten indikten sonra ne yapacağıma dair hiç
bir fikrim yoktu. Susadığımı hissettiğimde görevli muavini çağırıp bir bardak su rica ettim. Suyu içerken bir değişik telefon çalmaya başladı. Alışık olmadığım için benim telefonumun olduğunu anlıyamadım. Arıyan kişi annem.
Aslında bakarsanız bu yazı beni duygulandırmıştı.Çok fazla açmak istedim ama arıyan benim annem değildi.

Çünkü benim sadece aslan gibi bir abim var. Açmadım telefonu meşgule attım ve mesaj kısmına girip;
‘Yoldayım anne’ diyerek kısa bir mesaj yolladım.

Kahretsin çok berbat bir duyguydu.Üzüntüden nefret ediyorum.

Kendimi biraz daha tanımaya çalıştım.Çok fazla soğukkanlı olduğumu düşünmeye başladım. Aslında içinde bulunduğum duruma şimdiden alıştığımı fark ettim.

En son nerede olduğumu düşünmeye başladım. Evet bursadaydım. Karşıdan karşıya geçiyordum. Hızlı bir şekilde internetten haber sitelerine girdim.
Bu benim ilk defa toplum içinde böyle tepki verdiğim bir an.

Haber sitelerinde ‘ yaya geçidinde araba çarptı’ diyerek kendi ölümünüzü görseniz ne düşünürsünüz?