havanın kan donduran rüzgarları çıplak tenim de bulunan tüylerimi oksarken aklımda yalnız ölmek vardı .
kendimi kaybetmistim ailemi , dostlarımı hayallerimi okulumu işimi..
ne ara bu hale gelmiştim lan ben .
uyusam bile kafamı koyduğum an gecelerimi zehir eden birkaç karabasan kulağıma kahkahalarla fısıldayıp beni uyandırıyor sonu olmayan düşüncelere itiyordu .
ne yapmam gerekiyordu acaba hayat böyle geçmezdi .
geçmeyecekti de .