Günler yine hızlı bir şekilde ilerlemiş, ailemin içini rahatlatmak için çözdüğüm bikaç tane deneme haricinde ekstra bi çaba sarfetmemiştim. Sınav günü geldiğinde küçük şehrimiz yine her sınavda olduğu gibi dolup taşmış, yollar arabalarla ve insanlarla kaynamıştı. Sınav telaşı içerisindeki öğrenciler, onlardan iyi yerlere gitmelerini bekleyen aileler ve ben. Ben çok farklıydım gerçekten o dönemde. Sanki geleceğime yön verecek bir sınava değilde, okulumuzda yapılan denemelere gider gibiydim. Sigara içebilmek için soruları sallayıp hemen çıktığım denemeler. Sanki sonrasında yine Ozanla bilardoya gidecekmişiz gibi. Ailemin duyduğu endişeyi görmezden geliyordum. Sanki içimden bir ses "boşver" diyordu sürekli. Nasıl bu kadar gamsız olabilmiştim? Liseye ilk başladığım sene yazılılardan geçebilmek için çalışıyordum. Selinin beni sevmesi için çalışıyordum. Öğretmenlerimin gözüne girebilmek için çalışıyordum. Arkadaş ortamında öne çıkmak için çalışıyordum. Ama çalışmak ve kendimi olmadığım birisine dönüştürmek bana göre değildi. Bunu anladıktan sonra boşlamıştım herşeyi, sadece Ozan vardı kaybetmek istemediğim, onunla geçen eğlenceli anlar vardı. Ben çalışmaktan vazgeçmiştim, evet tam olarak buydu bendeki sorun.