Bu sözlerinin ardındansa öfkeyle ve kegib kegib, “Senin işlerinin bitmesini mi bekleyecem ben burada... Bir kere de benim dediğimi yap... Olmaz, ben gitmek istiyorum... Hayır, Cemil'le konuşma, konuşup ne yapacaksın... Oğlun nasihat dinleyecek yaşı geçti artık anlasana... Bu gibtiğimin evinde kalmak istemiyorum, yerin dibinde zindan gibi, akşama kadar hapis gibi evin içindeyim... Hayır... Akrabalarıma falan gitmek istemiyorum ben... Kimse beni misafir etmek zorunda değil... Hayır, Serhat'ın yanında ne işim var benim... Karısıyla kavgalıyım bilmiyor musun... Ben dönmek istiyorum... Sivas'ta annenlere gitmem ben... Benim evim var, annen de ne işim var benim... Hayır olmaz... Beni evde tek tutmuyorsun, ama burada elin addıbının yanında tutuyorsun... Bu çocuk... Cemil'in ev arkadaşı... Rahatsız oluyorum ondan... Böyle garip garip bakıyor bana durmadan... Gözü devamlı üstümde... Rahatsız oluyorum... Yok öyle bir şey yapmadı, ama gözleri devamlı zütümde memelerimde... Hamit ben bilmiyor muyum nasıl giyineceğimi... Eşarbım devamlı başımda, üstümde pardesüm var... O bin gelince odaya giriyorum, kapıyı kilitliyorum... Cemil'e söylemedim bir şey, sen de sakın söyleme... Allah için sakın bak, ölümü gör... Hamit benim dediğimi yap, yoksa ben kendim bilet alıp binecem otobüse!” dediğini, adeta bağırdığını duydum. 

Meryem'in telefonda beni kocasına şikayet ettiğini duyunca korkmadım dersem yalan olur. Şimdi kocası kalkıp beni ararsa ne diyecektim, yada adam çıkıp gelebilirdi Adana'dan. Belki de kendisi gelmez, durumu Serhat'a bildirir, Serhat'ta gelip benim ağzımı burnumu kırabilirdi. dıbına koyduğumun karısı hem kocasını aldatıyor, hem de yalanlar söylüyordu. Kocası evde olmadığı için pardesü giymiyordu eşarbı başında olsa bile. Ama ona başka türlü anlatıyordu.