Meryem Hanım beni itmeye çalışırken ben onu daha sıkı tutuyordum. Etli ve ıslak dudaklarını karanlığa aldırmadan öpmeye çabalarken kurtulmaya çalışıp tepki gösteriyordu. Sonunda, “Burak ne yapıyorsun, bırak beni!” deyince kendime geldim. Telefonun ışığını açtım tekrar ve bir şey demeden halen elinde tuttuğu anahtarı alıp kapıyı açtım. 

içeri geçtim önden. Bir süre kapı açık kaldı ama sonra o da girdi içeri. Kapıyı kapayıp, “Ne yapıyorsun sen?” dedi pek de sinirli sayılmayacak bir sesle. Yaptığıma kızmış gibi görünmüyordu ama aceleci davranmama bozulmuş gibiydi. 

Sözlerine cevap vermek yerine yeniden kollarından tuttum ve dudaklarına yumuldum. Dudaklarını sıkı sıkı kapatmış ve beni yine itmeye çalışıyordu. Kalbim güm güm atıyor, her yerim heyecandan zangır zangır titriyordu ama artık ok yaydan çıkmıştı. Bu noktadan sonra Meryem Hanımı yani Meryem ablayı gibmeden kapanmayacaktı bu defter. 

Başını sağa sola oynatarak öpmelerimden kurtulmaya çalışıyordu. Böyle davranması hoşuma gitmedi. Oysa başka türlü bir hareket bekliyordum. Sonunda bıraktım. Üstünü başını düzeltir gibi bir hareket yaptı. Suratı kıpkırmızı olmuştu. “Sapık mısın sen?” dedi bu kez sinirle. “Sapık falan değilim, bana numara yapma şimdi!” dediğimde, “Ne numarası, ne diyorsun sen?” dedi ayakkabılarını çıkarırken.