Binadan içeri girip merdivenlere yönelirken elektrik düğmesine bastım ama yanmadı, elektrikler yoktu. Bina eski olduğu için elektrik tesisatında zaman zaman böyle sıkıntılar oluyordu. “Az bekle abla!” dedim ve telefonumun ışığını açtım. 

Meryem Hanım önümden basamakları tek tek inerken ben de ona ışık tutuyordum. Siyah pardesüsünün eteklerini kaldırmış düşmemek için dikkatle adım atıyordu. Çoğunlukla önünden ziyade zütünü aydınlatıyordum. Pardesünün altındaki dolgun zütünün sallanışlarını izlerken yarağım sertleşiyordu. 

iki katı inip de dairenin girişine geldiğimizde Meryem Hanım, “Uhh, çok şükür gelebildik!” dedi gülümseyerek. Telefonun ışığı kapının önündeki küçük holü aydınlatıyordu. Cebimden anahtarı çıkardım ama anahtarı deliğe sokmaya çalışırken heyecandan titreyen elimden kayıp düştü. Meryem Hanım, “Nereye düştü bu?” dedi ve eğilip anahtarı aramaya başladı birden. 

Tam önümde eğilmiş bir elinde siyah çantasını tutarken diğeriyle de anahtarı arıyordu. Ben de telefonun ışığı ile ona yardımcı olmaya çalışıyordum. Bu haldeyken dolgun zütü pardesünün altında davul gibi şişkin görünüyordu. Anahtarı arama bahanesiyle domalmış, zütünü sağa sola sallıyordu. Sonunda, “Hah, buldum!” dedi ve elinde anahtarla doğruldu. Artık duracak, bekleyecek sabrım kalmamıştı. Telefonun ışığını kapadım, ortalık zifiri karanlığa gömülürken birden kollarından tutup çektim kendime ve yüzünü, dudaklarını öpmeye başladım.