Şimdi size muhteşem gelebilir ama son derece sıkıcı geçiyordu zaman. Yüzlerce yıl, bir adam ve maymunu. Yeni bir kabile ile tanıştım. Bunlar aynı bana benziyordu fakat kısa boylu ve oldukça kıllıydılar. Onlara göre çok uzundum ve beni tanrı gibi görmüşlerdi.

Başka bir zamanda tüysüz, uzun sarı saçları olan kara gözlü insanlar ile karşılaştım. Hepsinin dilini öğrendim, hepsi ile evlendim fakat biyoloji sağ olsun. Sağlıklı bir çocuğum olmuyordu. En sağlıklısı bir kaç ay yaşamıştı.

Beni kabul etmeyen kabileler oldu mu? Evet oldu. Taşlandım ve sopalandım. Bu "Mistik dünyanın" ilk başlarına kadar devam etti. Yazı, büyük nimet. işte ilk kez bir tanrım olduğumu yazı ile anladım. Karşılaştığım başka bir pembe insanlı kabileden öğrendim. Dillerimiz o kadar benziyordu ki alışmam zor olmadı. Tanrının varlığına dair metinler "Sana sonsuz yaşam veren o değil miydi?" bu metin, hatırlıyorum. Dün gibi aklımda. Öldükten sonra bile aklımdaydı. O günden sonra her gün korku içinde yaşadım, çünkü metnin devamı şu şekildeydi. "Verdiği gibi alamayacak mı?" Ölüm? Ölen insanlara ne olduğunu biliyordum, ya dışarıda hayvanlar tarafından yeniliyor. Ya toprağın altında gömülüyor ya da yakılıyordu.

Acı çekiyorlar mıydı ateşte yanarken? Toprağın ağırlı altında ezilirken ve hayvanlar karnını yarıp ciğerlerini sökerken? Binlerce güneş tutulması kadar yaşım vardı ve ölmek mi? Her gün dua ettim. Her gün, almaması için... Yüzlerce yıl boyunca bıkmadan, usanmadan ve sıkılmadan. Farklı tanrılarla da tanıştım. Bereket tanrısı, evlilik tanrısı, ekmek tanrısı. Peh! Benim korktuğum tek tanrı "Ölüm" dü. inandığım tek tanrı oydu çünkü beni alıp hayvanlara o yem edecekti.

Nitekim öldüm.