Kalabalıkta gayet konuşkan, neşeli, sosyal kısaca göze batmayan biriyim. Yatağıma girdiğimde ise dünyanın en karanlık insanı oluyorum. Asılmak yerine hayal kurmak daha çok hoşuma gidiyor.

Gözlerimi kapadığımda bütün sesleri duyabiliyorum. Evet bu sokağın başında çöpü karıştıran bir evsizin hışırtıları.

Az ilerideki binada birbirlerine alevleyici şeyler fısıldayan yeni evli çift. Sanki yataklarının kenarında onları izliyorum.

Hemen ilerdeki binanın çatısında patilerini diliyle temizleyen bir sokak kedisinin ağız şapırdatmaları.

Sanki hepsini aynı anda yaşayabiliyorum.

Sonra daha garipleşiyor. Hislerim gittikçe yoğunlaşıyor. Karanlık çöküyor. Boğulduğumu hissediyorum. Gözlerim açıldığında bir göletin dibinde olduğumu farkediyorum. Gece, ay ışıkları suyu aydınlatıyor. Ben hiç böyle bir ay görmemiştim ama. Normalden çok daha büyük, çok daha parlak. Mavimsi bir rengi var.