ama saçmalamak zorundayım.

doğduğumda normaldi her şey, haliyle. doğduğum an. arabası vardı herkesin, evlerde yaşanıyodu.
görmemeyi öğrendim duvarları, dışarda yaşayanlara üzüldüm dışarda varolmamışız gibi.

reklam izledim geçen gün bi tane, bi suv dağda çılgın atıyo. mmmmh bi araba reklamı. ne ilginç lan üstünde çıldırdığı, tozu dumana kattığı dağ'dan varolması. yer altında ne varsa o varediyo üsttekini. çok ilginç dağın taşın bi araca dönüşmesi ve bunun çok normal kabul görmesi.

neyse işte, doğduğunda ne varsa o senin için normal oluyo. aksi mümkün değil gibi. anne sevgisi de onla alakalı sanki. beyin ilk iki üç sene ne yapması gerektiğini bile bilmiyomuş, sonradan öğrenen tek organ falanmış işlevini. bu devrede anne giriyo ve beynin empati yeteneği.
kurduğumuz bütün gerçeklik anneden yola çıkarak, analarımızın dünyasında yaşıyoruz yani aslında. ve sevmek denen şey anneye çarpıp vuku buluyo, sevmemek mümkün değil. ve geliyo akla cennet anaların ayakları altındadır lafı. doğru, resmedilen cennet eğer insansız dünyaysa ki bu da çok bariz; yeni doğanlara bahşedilmiş dünya görüşü = dünya düzeni.
bu salak kadınlar farkında bile değil güçlerinin. keşke kadın olsam.