her şeyden önce yaşama arzunun azalma sebeplerini sayarken, çevrendeki insanlara bu kadar çok yer vermen dikkatimi çekti. insan yaşama arzusunu çeşitli temellere dayandırılabilir ama bu diğer insanlar üzerine olmamalıdır.
anne baban dışında seni koşulsuz şartsız koruyup kollayacak birisi yok. çevrendeki insanlardan beklentini düşük tut bu yüzden.
insanlar bilinçli olduklarından kendilerini özel olarak gören tek canlı türü, bu yüzden hep varlıklarına bir anlam aramışlar. din, tarih boyunca bu boşluğu dolduran en büyük yapı olmuş.
dindar insanlar için bu temellendirme kolay ve sağlamdır. hayatlarının sonuna kadar yaşamak için sebeplere sahiptirler. ama inanmayanlar için bu hep bir problem olmuş, sayısız filozof kafa yormuş. ama elle tutulur kesin bir cevap yok ortada onlara göre.
benim fikrim şu; dünyada sadece nesillerini devam ettirme arzusunda olan canli türleri hayatta kalmış ve günümüzdeki tüm canlıların ortak hedefinin bu olması da bu sebepten. yani amacı bu olmayanlar zaten tükenip gitmişler. biz de bu grubun bir parçasıyız işte. tek farkımız bir organımızın diğer tüm canlılardan üstün olması ve bu soruyu sorabilecek kapasitede olmak. biz de türümüzü devam ettirmeye programlıyız karşı cinse duyduğumuz arzunun kaynağı bu, annemiz bize şefkat gösteriyor ve koruyor çünkü neslin devamı için bu gerekli.
yani dindar olmayan birisi için yaşamanın amacı sadece nesil devamından ibaret ve üzüntüler-sıkıntılar bunu etkilemediği için tamamen anlamsız şeyler.
başka bir pencereden bakarsak bir organizmanın kontrolü bize verilmiş ve ne yapmak istiyorsak onu yapabiliyoruz. bence bu büyük bir nimet ve sadece bu nimeti kullanabilmek için bile yaşamaya değer.