Ruhum karanlığın uykusunda, gözlerim kaldırmıyor bu kadar aydınlığı. Uzaktan izliyorum çoğu zaman kendimi, çoğu zaman gördüğüm pek sevindirmiyor beni.

Aslında zor değil tutunmak biliyorum. Biliyorum ama bu "insan" olmanın getirdiği bir lanet. Kendimden ayrı bir aklım var kendime geldiğimde uzağım aklımdan.
Bu öyle bir karmaşa ki...

Öyle bir karmaşa işte.

Bu bir hastalık... Evet, evet kesinlikle bir hastalık!
Kafamın içinde çığlıklar atarken kendime duyuramıyorum sesimi dış dünyaya.

Zor olan da bu ya...
Beni ben kılan her şey tarafından terk edildim bu boşlukta.