Anladım. Şimdi öncelikle bilirsin beterin beteri var demişler. Ne bir üniversitem var ne bir işim. Becerememekten değil, ruh sağlığı bozukluğu probleminden ötürü gidemiyorum. Gitmekte istemiyorum zaten. 4-5 yıldır bir odaya kapattım kendimi, çıkmıyorum dışarı. 3-4 defa da intihar girişiminde bulunduğumu hatırlıyorum. Öncelikle şunu anlamalısın ki hiç bir şeyin mecburiyetinde değilsin. Okulu bırakırsam aileme mahcup olurum, ileride iyi bir kariyere sahip olamam, iyi maaş alamam korkuları sarmasın. Bir şekilde hayatta kalırsın merak etme. Kalamazsan da o çok arzuladığın ölümü bulursun problem değil. intihar ikiye ayrılır. Varoluşsal ve sonradan yaşanan şeylerden ötürü. Bunu kendine sor küçükken intihar eğilimlerin var mıydı? Yoksa varoluşsal değildir. intihar bir kurtuluş mudur yoksa çukurun içine daha da batmak mıdır tartışılır. Zaten bu tartışma hep olacaktır. Ne kadar ciddiye alırsın bilmem ama felsefeye yönelmeni öneriyorum. Felsefeyle ilgilenmek seni daha monoton düşünen biri yapar, intiharı artık önemsememeye başlarsın. Bakma felsefenin karışıklığına o karışıklık bile sana düzen olarak gelmeye başlar bir zaman sonra. Bir nevi acı bir ilaç gibi düşün. Şu başlığı okumanı tavsiye ediyorum;

(bkz: Acıya dayanamamak diye bir şey yoktur)

Sonrasında PM'den yeşillendirirsen bu konu üzerine muhabbet edebiliriz.