beşiktaşlı adam

doktor metin bey’in sözü vardı oğluna…matematik sınavından aldığı güzel notun ödülü olarak maça zütürecekti onu…protokol tribününde locası vardı profesörün ama ufaklık tutturmuştu ‘’ille de kapalı’’diye…haklıydı da…ruh da oradaydı, kaşkollu ağabeyler de…
güzel gidiyordu maç…son dakikalara girilmişti ve 3-1 galipti takım…ufaklık çok mutluydu.’’kartal gol gol’’e eşlik edip arkasından da gol gelince daha bir sevinçle sarılmıştı babasına…arka sıralardan gelen bir ses bütün büyüyü bozdu ufaklık bunları düşünürken…kapalı ambulans istiyordu…belli ki biri rahatsızlanmıştı…
profesör anında sesin geldiği yöne doğru fırladı…doktor olduğunu anlattı etrafa…hemen hastanın göğsünü açıp ilk müdahaleyi yaptı…spazm durmuş görünüyordu ama hastaneye gitmeleri gerekliydi…i̇htiyarın yanındaki ufaklık da çok korkmuştu belki ona da bir sakinleştirici iyi gelecekti…
çalıştığı hastaneye zütürdü hemen. sedyeyle kardiyolojinin acil servisine zütürdüler hastayı…gereken yapıldı ritim normale dönmüş, solunum düzelmişti…ufaklık da daha iyi gibiydi, ikisi arkadaş olmuşlardı…
derken açtı gözlerini ihtiyar
-neredeyim ben?
-maçta ufak bir rahatsızlık oldu heyecandan,ben doktorum, şimdi iyisiniz merak edilecek bir durum yok…
bu çakmak çakmak bakan çakır gözlüyü tanımıştı ihtiyar…üzerinden yıllar geçmesine rağmen hala hatırladığı çakır gözlerdi bunlar…
-hangi takımı tutuyorsun sen bakalım?
profesör şoktaydı…beraber maçtan gelmişlerdi hastaneye…öyleyse neydi bu soru? derken o bariton sesi hatırladı…siyahına beyaz diyen sesi…
-takım tutmuyorum mehmet hoca’m…bizimkisi farklı…
hasretle sarıldılar eski günleri yad ettiler. çocuklar pek bir şey anlamamışlardı ama bu iki adamın birbirlerini çok sevdikleri belliydi…profesör kapıcı babasından oğluna kadar bir çırpıda anlatıverdi geçen zamanı…hoca ise artık torun torba sahibi olmuştu…
oğlunu çağırdı yanına profesör:
-bak oğlum bu amca benim öğretmenimdi hadi öp elini…
ihtiyar da diğer çocuğu çağırdı yanına:
-bak oğlum bu amca da senin gibiydi ben son gördüğümde. maşaallah büyümüş doktor olmuş.sen de doktor olmak istiyordun değil mi?
sessiz durdu çocuklar…sessizliği yine profesör bozdu…
-hadi tanışın çocuklar…
çocuklar birbirlerine doğru yürüdüler.i̇lk hamleyi profesörün oğlu yaptı
-merhaba,ben mehmet…
-memnun oldum ben de metin…
burası sözün bittiği yerdi işte…i̇ki adam da saklamıyorlardı artık gözyaşlarını…
metin hoca doğru öğrenmişti beşiktaşlılığı…
-hadi hocam dedi, bir kez daha… siyahhhhhhhhhhh
-beyazzzzzzz