Biten bir şeylerin ardından üzüldüğünüz. Mesela en sevdiğiniz müziğin bitmesi yada yakın zamanda aldığınız bir kitabın bitmesi. Ben bu durumu çok fazla yaşıyorum. Henüz ilkokulda bu durumun başladığını farkettim. 1 liraya almış olduğum simit-ayranın bile hangisi önce bitse üzülürdüm. Önceleri hep okurdum üye olmadan şukulamadan sessiz ve sakin bir okuyucuydum. Bir çok şey okudum tsigalko'nun nasıl bin oldumu yada hikayecipanpa'nın milli oluşu. Çok şeyler okudum ve nasıl moral verdiğinizi, nasıl eğlendiğnizi, nasıl üzüldüğünüzü gördüm. Kendi kendime nasıl eğleniyorlar dedim hep ama artık bende yazacağım. Acısıyla tatlısıyla yaşamış olduğum 4 yılımı size anlatacağım sizlere.

Herşeyin başladığı o gün 16 Ekim sabahı, uykusuzluk ve yorgunluk ile bindim dolmuşa. Adetimdir cam kenarına oturmazsam rahat edemem. O gün iyi ki cam kenarına oturmuşum. Yaklaşık 15 dakika sonra dolmuş durağında beklerken gördüm O'nu yavaşça elini kaldırdı, saçının yüzüne gelen bir kısmını kulağının arkasına attı kısa bir süre saçına kızdı sonra kendi kendine güldü ve bindi dolmuşa. Ne kadar saçma deseniz de "Bir öğrenci uzatır mısınız?" dediğinde sesine bile aşık olmuştum. Yaklaşık yarım süren yolculuk boyunca sürekli izledim onu kaçamak bakışlarla. Elinde telefonu birşeyler ile uğraşıyordu önce kaşları çatıldı sonra beni kül eden o tebessümü belirdi yüzünde. Dolmuş kaza yapsa da daha fazla izleyebilsem diye dua eder olmuştum artık ama ne dolmuş kaza yaptı ne de trafik oldu. Çok hızlı geçen yolculuğun ardından okula yaklaştımı görünce hüzün kapladımı her yanımı çünkü ben inmek için hareketlenirken o hala yerinde oturuyordu. O sırada bütün kasvetimi alan sesini duydum "Müsait bir yerde inebilir miyim?". Aynı okuldaydık beyler heyecanımı tahmin edebiliyor musunuz. Belkide ilk görüşümde aşık olduğum kızla aynı okuldaydık. Yürüyüş yolu boyunca arka çaprazından yürümeye çalıştım hem sapık gibi gözükmemek için hemde yüzünün bır kısmını görebilmek için.

Arada bir müzik atmayı düşünüyorum abi olarak gördüğüm tsigalko'nun izinden giderek. Tabi ki fizy linki atmayacağım saçmalamayın yutub linkleri atıcam *

https://www.youtube.com/watch?v=GhJaZdpcJ-0

Dersleri dinleyemedim aklım O'ndaydı. Yüzümde aptal bir gülümseme ile sadece düşünüyordum.

Son dersime girmek için yukarı kata çıkarken O'nu gördüm dersimin olduğu sınıfa girdi adımlarımı hızlandırarak sınıfa girdiğimde kapıya bakarken yakaladım O'nu hem sırasına yerleşiyor hem de kapıya bakıyordu. Göz göze geldik. Gözleri gözlerime bakıyordu. Galiba bir 5 saniye falan olduğum yerde kaldım. Yerime geçmek için hareketlendiğimde bacaklarımın titrediğini farkettim. Ne olduğunu anlayamadan kendimi ilk sıraya attım ki hiç huyum değildir. Cam kenarıdır yerim kendimi daha özgür hissederim orda dışarı bakar kendimce bulutlara isim verir, rüzgarın sesini dinlerim. Kısaca cam kenarını severim işte.

Ders boyunca nasıl konuşsam, nasıl yanaşsam diye düşündüğümden ne not almıştım nede hocayı dinlemiştim. O an dahiane planımı ortaya koyma vaktiydi. Önce selam vererek izin isteyecektim oturmak için sonra da notları isteyecektim facebooktan atarmısın diyerek hem ismini öğrenecektim hemde arkadaş ekleyim konuşacaktım. Herşey mükemmeldi. Yerimden yavaşça kalktım O'na doğru ilerlerken telefonu çaldı apar topar sınıftan çıktığında sadece arkasında bakmakla yetinmiştim. Daha sonra 15 gün boyunca aynı dolmuşa denk gelemedik. istemez miydim sesini duymayı istemez miydim yüzünü görmeyi ama olmadı nasip işte. Ama o kutsal günün gelmesi çok yakındı. Ben henüz bilmesem de.

Şimdiden okuyan okumayan herkese çok teşekkür ederim. işten çıkıcam şimdi eve varınca yazmaya devam edeceğim. Kendinize iyi bakın. Sağlıcakla kalın. Unutmadan evinizin/binanızın önüne 1 kap su ve 1 kap yemek bırakmayı unutmayın. Sizleri seviyorum. Nasip olursa 2 saat sonra falan geliyorum.

https://www.youtube.com/watch?v=FrMH_0HDXpg

Gitmeden bir müzik daha bırakayım.