abim oda da msnde kızlarla konuşuyordu. iyice ayar oluyordum kendisine. konuştuğu kızlar taş
kelimesinin hakkını veriyordu. ama adriana lima da taş sonuçta ten temasına geçilemedikten
sonra bir anlamı yok.
-abi bu kızlar sana neden bakıyor ödevlerini falan mı yapıyorsun?
+oğlum her şey yakışıklılık değil. (bunu kendimden biliyordum)
-oha abi mal mısın yazdıklarına bak.
buna benzer bir şey dediğimde bu gerizekalı kıza "amı açsana" yazmıştı. c yi unutmuştu. ama
gönderdi bir anda mesajı.
+of ulan niye söylemiyorsun.
-bırak bu işleri demek ki bunu düşünüyorsun ki bunu yazdın. bir söz var hatta böyle. şimdi aklıma
gelmiyor.
daha sonra kız çok ciddiyim bir anda msni kapattı. bu mala o akşam baya gülmüştüm. açtı gta yı
oynamaya başladı. gta da vice city. herif hala inşaat patlatma görevlerinde kalıyor. gerçi bende
geçemiyorum. o gece yarını düşünerek yattım. mal gibi sokaklarda dolaşacaktım.
sabah uyandım. sanki okula gidecekmişim okul kıyafetlerimi giydim ve evden çıktım.
evden çıkınca iyi mallaştım. nereye gidecektim ne yapacaktım hiç bilmiyordum. zaten telefon falan
da kullanmıyorum biriyle de iletişimim kuramam. denizle de önceki gün bir plan yapmamıştık.
anlaşılan sap gibi kalmıştım ortada.
ilk önce yorulana kadar caddeleri sokakları arşınladım. yürü yürü aynı yere geliyordum. tak gibiydi
istanbul, nefret ediyorum bu şehirden. paranız yoksa her yer berbattır zaten. daha sonra bir
otobüs durağına oturdum. 1 saat kadar kaldım. yoldan gelen geçeni izledim aptal aptal. vücudum
öyle uyuştu ki ayağa kalktığımda kırılacağımı zannettim.
bir ara iyice saçmaladım. hala da yaparım bunu. öncelikle bir kız seçersiniz. elbette güzel olmalı.
ardından onu takip edersiniz. öncelikle güzel fizikli bir kız buldum. üzerinde okul kıyafeti olan bir
liseliydi. ben bu şeylerden hiç kaçınmam. siz de korkmayın. takip edin konuşun. bunları
yapamayacak kadar da özgüvensiz olmamalı insan.