BÖLÜM : 2

Olaylar nedeniyle kampus girişi kapatılmıştı. Salih polise saatlerce dil döktükten sonra bavulunu dışarıda bırakmak şartıyla içeri girebildi. Kaydını yaptırıp dışarı çıktığında Ankara’daki ilk belki de en önemsiz kaybını yaşayacaktı. içeri girdikten sonra öğrencilerle polis birbirine girmiş, o arbedede Salih’in bavulu kaybolmuştu.
Mülkiye’deki ilk yılı kabus gibi başlamıştı. ikinci yılı ise ilkini aratacak derecede kötüydü. Olaylar yüzünden okul bir açılıyor bir kapanıyordu. Sınavlar çoğu zaman yapılamıyor, dersler ekseriyetle iptal ediliyordu. Bahar gelip de memleketine döndüğünde bu durumu sakladı ailesinden. “Bir daha Ankara’ya göndermezler, Mülkiye’yi bırakmak zorunda kalırım,” endişesiyle anlatmadı yaşadıklarını. Sorduklarında “Bizim okulda sıkıntı yok” diyordu. Ama Sema her şeyin farkındaydı. Salih’in Mülkiye’deki ikinci yılı başlarken Tekirdağ Garı’na sevgilisini uğurlamaya gelen genç kız zor da olsa tüm gücünü toplayıp “Ne olur gitme,” diyebilmişti. Salih, Sema’nın iki elini birden tuttu, avuçlarının arasına aldı, kokladı ve dedi ki: “Ben çiftçilik yapamam. Mutlu olamam. Şu küçücük şehirde çocukluğum boyunca hep bir gün Mülkiyeli olma hayaliyle yaşadım. Karar senin Sema, bana kal burada ömrünün sonuna kadar mutsuz ol diyorsan gitmem, kalırım.” Yine de git demedi, diyemedi Sema, “Peki” dedi. Sessizce arkasından gözyaşı dökerek uğurladı sevgilisini…