Her duyguyu gösteren gözler. Kulaklarımla her şeyi duyduğumu unutmuş olacak ki yan odada:

Lina-“Her şeyi söylemek zorunda mıydın bücür? Şimdi ne yapacağım? Tamam. Bunca zaman ne yaptıysan onu yapacaksın.” tarzı şeyler söylüyordu.

b-“Ben önceden gözlerinin duygularını gösterdiğini bilmiyor muydum?”

Tiff-“Hayır, biliyordun. Ama umursamıyordun. Hatta gözlerine bile bakmıyordun. Senin için dünyayı korumaktan daha önemli bir şey yoktu. Bunu da mı hatırlamıyorsun?”

b-“Hayır. Hiçbir şey hatırlamıyorum. Ve kulaklarımı istemekle ilgili bir şey diyordun. O ne oluyor?” Tiff’in gözleri ışıldadı resmen.

Tiff-“Kulaklarına bir dokunsana.” Dokundum. Benim kulaklarım sivriydi. Hadi canım. Bu da ne?

b-“Bir ayna var mı?” Tiff yerden bir parça toprak aldı ve eliyle ezip büzdü. Bir ayna şekli verdi. Ben de şaşkın şaşkın izledim.

Tiff-“Abii!! Bu kadar şaşırma yaa. Korkutuyorsun beni.” elimle kafasını okşadım ve

b-“Kusura bakma. Hala alışamadım. Sanki insan olarak yaşamışım gibi hissediyorum. Biraz daha zaman ver.” Kafasını okşamam hoşuna gitmiş olmalı. Ve de biraz gözleri yaşardı. “izninle ben de çıkıyorum abi. Sen biraz dinlen.” dedi ve odadan çıktı. Sesinin ağlamaklı geldiğini anlamıştım ama çaktırmamıştım.

Edit: Gece pek hikaye okuyan yok gibi. Yarın devam edelim.Hem yarına birkaç panpama da haber vermiş olurum. Hepinize iyi geceler. Bu arada bu hikayeyi de (bkz: bir bine bende binem hikaye serisi) 'ne ekliyorum. Hadi herkese iyi geceler. Sabah okuyacaklara da günaydın.